Jeśli chodzi o sieci domowe, jest zupa terminów technicznych, LAN, WAN, Internet szerokopasmowy, Wi-Fi, CAT5e, żeby wymienić tylko kilka. Jeśli masz problemy z tymi podstawowymi pojęciami, czytasz odpowiedni wpis. Tutaj (spróbuję) wyjaśnię je wszystkie, abyś mógł lepiej zrozumieć swoją sieć domową i, mam nadzieję, lepszą kontrolę nad twoim życiem online. Jest wiele do wyjaśnienia, więc ten długi wpis to tylko pierwsza z ewoluujących serii.

Zaawansowani i doświadczeni użytkownicy prawdopodobnie nie będą tego potrzebować, ale do końca polecam lekturę całości. Dlatego nie spiesz się, ale na wypadek, gdybyś chciał przejść do szybkiej odpowiedzi, możesz poszukać tego, co chcesz wiedzieć i prawdopodobnie znajdziesz go w tym poście.

1. Sieć przewodowa

Przewodowa sieć lokalna to w zasadzie grupa urządzeń połączonych ze sobą za pomocą kabli sieciowych, najczęściej za pomocą routera, który przenosi nas do pierwszej rzeczy, którą powinieneś wiedzieć o swojej sieci.

Router: Jest to centralne urządzenie domowej sieci, do której można podłączyć jeden koniec kabla sieciowego . Drugi koniec kabla przechodzi do urządzenia sieciowego, które ma port sieciowy . Jeśli chcesz dodać więcej urządzeń sieciowych do routera, potrzebujesz więcej kabli i więcej portów na routerze. Porty te, zarówno na routerze, jak i na urządzeniach końcowych, nazywane są portami sieci lokalnej (LAN). Są również znane jako porty RJ45 lub porty Ethernet . W momencie podłączenia urządzenia do routera masz sieć przewodową. Urządzenia sieciowe, które są dostarczane z portem sieciowym RJ45, nazywane są urządzeniami gotowymi do podłączenia do sieci Ethernet . Więcej na ten temat poniżej.

Uwaga : Z technicznego punktu widzenia można pominąć router i połączyć dwa komputery bezpośrednio za pomocą jednego kabla sieciowego, tworząc sieć dwóch. Wymaga to jednak ręcznego skonfigurowania adresów IP lub użycia specjalnego kabla krosowego, aby połączenie działało. Naprawdę nie chcesz tego robić.

Porty LAN: domowy router ma zwykle cztery porty LAN, co oznacza, że ​​po wyjęciu z pudełka może obsługiwać sieć maksymalnie czterech przewodowych urządzeń sieciowych. Jeśli chcesz mieć większą sieć, musisz skorzystać z przełącznika (lub koncentratora ), który dodaje więcej portów LAN do routera. Ogólnie router domowy może podłączyć do około 250 urządzeń sieciowych, a większość domów, a nawet małych firm, nie potrzebuje więcej.

Obecnie istnieją dwa główne standardy prędkości dla portów LAN: Ethernet (zwany również Fast Ethernet), który obejmuje 100 megabitów na sekundę (lub około 13 megabajtów na sekundę) i Gigabit Ethernet, który wynosi 1 gigabit na sekundę (czyli około 150 MBps). Innymi słowy, przeniesienie wartości danych CD (około 700 MB lub około 250 cyfrowych piosenek) przez połączenie Ethernet zajmuje około minuty. W przypadku Gigabit Ethernet ta sama praca zajmuje około pięciu sekund. W rzeczywistości średnia szybkość połączenia Ethernet wynosi około 8 MB / s, a połączenia Gigabit Ethernet to od 45 do 100 MB / s. Rzeczywista szybkość połączenia sieciowego zależy od wielu czynników, takich jak używane urządzenia końcowe, jakość kabla i natężenie ruchu.

Zasada kciuka : Szybkość pojedynczego połączenia sieciowego jest określana przez najwolniejszą prędkość dowolnej strony .

Na przykład, aby mieć przewodowe połączenie Gigabit Ethernet między dwoma komputerami, oba komputery, router, do którego są podłączone, oraz kable używane do ich połączenia, wszystkie muszą obsługiwać Gigabit Ethernet (lub szybszy standard). Jeśli podłączysz urządzenie Gigabit Ethernet i zwykłe urządzenie Ethernet do routera, połączenie między nimi zostanie ograniczone z prędkością Ethernetu, która wynosi 100 Mb / s.

W skrócie, porty LAN na routerze umożliwiają urządzeniom przystosowanym do sieci Ethernet łączenie się ze sobą i współdzielenie danych.

Aby umożliwić im dostęp do Internetu, router musi mieć port sieci rozległej (WAN). Na wielu routerach ten port może być również oznaczony jako port sieciowy .

Switch vs. hub : Hub i przełącznik dodają więcej portów LAN do istniejącej sieci. Pomagają zwiększyć liczbę klientów gotowych do sieci Ethernet, które może obsługiwać sieć. Główną różnicą między koncentratorami i przełącznikami jest koncentrator używa jednego wspólnego kanału dla wszystkich swoich portów, a przełącznik ma dedykowany kanał dla każdego z nich. Oznacza to, że im więcej klientów łączysz z koncentratorem, tym wolniej prędkość transmisji danych jest uzyskiwana dla każdego klienta, podczas gdy w przypadku przełącznika szybkość nie zmienia się w zależności od liczby podłączonych klientów. Z tego powodu huby są znacznie tańsze niż przełączniki z taką samą liczbą portów.

Jednak huby są w dużej mierze przestarzałe, ponieważ koszt przełączników znacznie spadł. Cena przełącznika zwykle zależy od jego standardu (zwykły Ethernet lub Gigabit Ethernet, przy czym ten ostatni jest droższy) i liczby portów (im więcej portów, tym wyższa cena).

Możesz znaleźć przełącznik z tylko czterema lub nawet 48 portami (lub nawet więcej). Należy zauważyć, że łączna liczba dodatkowych klientów przewodowych, które można dodać do sieci, jest równa całkowitej liczbie portów przełącznika minus jeden. Na przykład przełącznik czteroportowy doda kolejnych trzech klientów do sieci. Dzieje się tak, ponieważ musisz użyć jednego z portów, aby podłączyć sam przełącznik do sieci, która, nawiasem mówiąc, również używa innego portu istniejącej sieci. Mając to na uwadze, upewnij się, że kupujesz przełącznik o znacznie większej liczbie portów niż liczba klientów, których zamierzasz dodać do sieci.

Port sieci rozległej (WAN): znany również jako port internetowy. Zasadniczo router ma tylko jeden port WAN. (Niektóre routery biznesowe są wyposażone w dwa porty WAN, więc można korzystać z dwóch oddzielnych usług internetowych jednocześnie.) Na dowolnym routerze port WAN będzie oddzielony od portów LAN i często będzie odróżniany przez inny kolor. Port WAN jest używany do łączenia się ze źródłem internetowym, takim jak modem szerokopasmowy . Sieć WAN umożliwia routerowi łączenie się z Internetem i udostępnianie tego połączenia wszystkim podłączonym do niego urządzeniom przystosowanym do sieci Ethernet.

Modem szerokopasmowy: Często nazywany modemem DSL lub modemem kablowym, modem szerokopasmowy to urządzenie łączące połączenie internetowe od usługodawcy do komputera lub routera, udostępniające internet konsumentom. Zasadniczo modem ma jeden port LAN (do podłączenia do portu WAN routera lub do urządzenia obsługującego sieć Ethernet) i jeden port związany z usługą, taki jak port telefoniczny (modemy DSL) lub port koncentryczny (modemy kablowe), który łączy się z linią usługi. Jeśli masz tylko modem, będziesz mógł podłączyć do Internetu tylko jedno urządzenie przystosowane do pracy w sieci Ethernet, takie jak komputer. Aby podłączyć do Internetu więcej niż jedno urządzenie, potrzebujesz routera. Dostawcy zazwyczaj oferują urządzenie combo będące połączeniem modemu i routera lub routera bezprzewodowego, wszystko w jednym .

Kable sieciowe: są to kable używane do łączenia urządzeń sieciowych z routerem lub przełącznikiem. Są również znane jako kable kategorii 5 lub kable CAT5 . Obecnie większość kabli CAT5 na rynku to w rzeczywistości CAT5e, które są w stanie dostarczać prędkości transmisji danych Gigabit Ethernet (1000 Mb / s). Najnowszym standardem okablowania sieciowego jest CAT6, który ma być szybszy i bardziej niezawodny niż CAT5e. Różnica między nimi polega na okablowaniu wewnątrz kabla i na jego obu końcach. Kable CAT5e i CAT6 mogą być używane zamiennie, a z mojego osobistego doświadczenia ich wydajność jest zasadniczo taka sama. W przypadku większości zastosowań domowych oferta CAT5e jest więcej niż wystarczająca. W rzeczywistości, nie zauważysz żadnej różnicy, jeśli przełączysz się na CAT6, ale nie zaszkodzi używać CAT6, jeśli możesz sobie na to pozwolić. Kable sieciowe są takie same, niezależnie od tego, w jaki sposób się kształtują, okrągłe lub płaskie.

Teraz, gdy jesteśmy już w sieciach przewodowych, przejdźmy do sieci bezprzewodowej.

2. Sieci bezprzewodowe

Sieć bezprzewodowa jest bardzo podobna do sieci przewodowej z jedną dużą różnicą: Urządzenia nie używają kabli do łączenia się z routerem i nawzajem. Zamiast tego używają bezprzewodowych połączeń bezprzewodowych o nazwie Wi-Fi (Wireless Fidelity), która jest przyjazną nazwą dla standardów sieci 802.11 obsługiwanych przez Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE). Bezprzewodowe urządzenia sieciowe nie muszą mieć portów, tylko anteny, które czasami są ukryte wewnątrz samego urządzenia. W typowej sieci domowej, na ogół są to zarówno urządzenia przewodowe, jak i bezprzewodowe, i wszystkie one mogą ze sobą rozmawiać. Aby mieć połączenie Wi-Fi, musi być punkt dostępu i klient Wi-Fi .

Podstawowe warunki

Punkt dostępu: Punkt dostępowy (AP) to centralne urządzenie, które nadaje sygnał Wi-Fi klientom Wi-Fi do połączenia. Zasadniczo każda sieć bezprzewodowa, podobnie jak te, które pojawiają się na ekranie telefonu podczas spaceru po dużym mieście, należy do jednego punktu dostępu. Możesz kupić punkt dostępowy oddzielnie i podłączyć go do routera lub przełącznika, aby dodać obsługę Wi-Fi do sieci przewodowej, ale na ogół chcesz kupić router bezprzewodowy, który jest zwykłym routerem (jeden port WAN, wiele portów LAN i tak dalej) z wbudowanym punktem dostępowym. Niektóre routery mają nawet więcej niż jeden punkt dostępowy (patrz omówienie routerów dwupasmowych i trójpasmowych poniżej).

Klient Wi-Fi: klient Wi-Fi lub klient WLAN to urządzenie, które może wykryć sygnał transmitowany przez punkt dostępowy, połączyć się z nim i utrzymywać połączenie. Wszystkie najnowsze laptopy, telefony i tablety dostępne na rynku mają wbudowaną funkcję Wi-Fi. Starsze urządzenia i komputery stacjonarne, które nie mogą być uaktualnione do tego poprzez adapter USB lub PCIe Wi-Fi. Pomyśl o kliencie Wi-Fi jako urządzeniu, które ma niewidoczny port sieciowy i niewidoczny kabel sieciowy. Ten metaforyczny kabel jest tak długi, jak zasięg sygnału Wi-Fi transmitowanego przez punkt dostępowy.

Uwaga: Wymieniony typ połączenia Wi-Fi jest ustanowiony w trybie infrastruktury, który jest najbardziej popularnym trybem w realnym użytkowaniu. Technicznie można pominąć punkt dostępu i sprawić, że dwa klienty Wi-Fi będą się łączyć bezpośrednio ze sobą w trybie Adhoc . Jednak, podobnie jak w przypadku używania kabla sieciowego typu crossover, jest to dość skomplikowane i nieefektywne.

Zasięg Wi-Fi: jest to zasięg sygnału Wi-Fi punktu dostępowego. Zwykle dobra sieć Wi-Fi jest najbardziej wydajna w odległości około 150 stóp od punktu dostępowego. Odległość ta zmienia się jednak w zależności od mocy urządzeń, środowiska i (co najważniejsze) standardu Wi-Fi. Standard Wi-Fi określa również, jak szybkie może być połączenie bezprzewodowe i jest powodem, dla którego Wi-Fi staje się skomplikowane i mylące, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że istnieje wiele pasm częstotliwości Wi-Fi.

Pasma częstotliwości: Te pasma są częstotliwościami radiowymi używanymi przez standardy Wi-Fi: 2, 4 GHz i 5 GHz . Pasma 2, 4 GHz i 5 GHz są obecnie najbardziej popularne, łącznie wykorzystywane we wszystkich istniejących urządzeniach sieciowych. Zasadniczo pasmo 5 GHz zapewnia szybsze przesyłanie danych, ale nieco mniej niż zakres 2, 4 GHz. Zwróć uwagę, że pasmo 60 GHz jest również używane, ale tylko przez standard 802.11ad, który nie jest jeszcze dostępny komercyjnie.

W zależności od standardu niektóre urządzenia Wi-Fi używają pasma 2, 4 GHz lub 5 GHz, a inne, które używają obu tych urządzeń, nazywane są urządzeniami dwuzakresowymi.

Standardy Wi-Fi

Standardy Wi-Fi decydują o prędkości i zasięgu sieci Wi-Fi. Zasadniczo późniejsze standardy są kompatybilne wstecz z wcześniejszymi.

802.11b: To był pierwszy komercyjny bezprzewodowy standard. Oferuje maksymalną prędkość 11 Mbps i działa tylko w paśmie częstotliwości 2, 4 GHz. Standard był dostępny po raz pierwszy w 1999 r. I obecnie jest całkowicie przestarzały; Klienci 802.11b są jednak nadal obsługiwani przez punkty dostępu późniejszych standardów Wi-Fi.

802.11a: Podobny do 802.11b pod względem wieku, 802.11a oferuje ograniczenie prędkości 54 Mb / s kosztem znacznie krótszego zasięgu i wykorzystuje pasmo 5 GHz. Jest również przestarzały, mimo że wciąż jest obsługiwany przez nowe punkty dostępu w celu zapewnienia kompatybilności wstecznej.

802.11g: wprowadzony w 2003 roku standard 802.11g oznaczał, że po raz pierwszy sieć bezprzewodowa nosi nazwę Wi-Fi. Standard oferuje prędkość maksymalną 54 Mb / s, ale działa w paśmie 2, 4 GHz, co pozwala na lepszy zasięg niż w standardzie 802.11a. Jest używany przez wiele starszych urządzeń mobilnych, takich jak iPhone 3G i iPhone 3G. Ten standard jest obsługiwany przez punkty dostępu późniejszych standardów. 802.11g również staje się przestarzałe.

802.11n lub Wireless-N: dostępny od 2009 r., 802.11n jest najpopularniejszym standardem Wi-Fi, z wieloma ulepszeniami w stosunku do poprzednich, takimi jak zakres pasma 5 GHz bardziej porównywalny do pasma 2, 4 GHz zespół muzyczny. Standard działa na pasmach 2, 4 GHz i 5 GHz i rozpoczął nową erę dwupasmowych routerów, które obsługują dwa punkty dostępu, po jednym dla każdego pasma. Istnieją dwa rodzaje routerów dwuzakresowych : wybierane routery dwupasmowe (obecnie nie działające), które mogą działać w jednym paśmie na raz i prawdziwe dwupasmowe routery, które jednocześnie transmitują sygnały Wi-Fi w obu pasmach.

W każdym paśmie standard Wireless-N jest dostępny w trzech konfiguracjach, w zależności od liczby wykorzystywanych strumieni przestrzennych: single-stream (1x1), dual-stream (2x2) i three-stream (3x3), oferując prędkości 150 Mb / s, odpowiednio 300 Mb / s i 450 Mb / s. To z kolei tworzy trzy typy prawdziwych ruterów dwuzakresowych: N600 (każde z dwóch pasm zapewnia prędkość 300 Mb / s), N750 (jeden pas ma prędkość 300 Mb / s, a pozostałe limity 450 Mb / s) i N900 (każdy z dwóch pasm pozwala na maksymalną prędkość 450 Mb / s).

Uwaga: Aby utworzyć połączenie Wi-Fi, zarówno punkt dostępowy (router), jak i klient muszą działać na tym samym paśmie częstotliwości. Na przykład klient o częstotliwości 2, 4 GHz, taki jak iPhone 4, nie będzie mógł połączyć się z punktem dostępowym 5 GHz. Ponadto, połączenie Wi-Fi odbywa się tylko na jednym paśmie na raz. Jeśli masz klienta obsługującego dwa pasma (na przykład iPhone 6) z dwupasmowym routerem, oba urządzenia połączą się tylko na jednym paśmie, prawdopodobnie 5 GHz.

802.11ac: Niekiedy określany jako Wi-Fi 5G, ten najnowszy standard Wi-Fi działa tylko w paśmie częstotliwości 5 GHz i obecnie oferuje prędkości Wi-Fi do 2 167 Mb / s (lub nawet szybciej z najnowszym chipem), gdy są używane w Konfiguracja quad-stream (4x4). Standard jest również dostępny w konfiguracjach 3x3, 2x2, 1x1 o przepustowości 1 300 Mb / s, 900 Mb / s i 450 Mb / s.

Z technicznego punktu widzenia każdy strumień przestrzenny standardu 802.11ac jest około cztery razy szybszy niż standard 802.11n (lub Wireless-N), a zatem jest znacznie lepszy w przypadku żywotności baterii (ponieważ musi działać mniej, aby dostarczyć taką samą ilość dane). W dotychczasowych testach, z taką samą ilością strumieni, stwierdziłem, że 802.11ac to około trzy razy większa szybkość niż Wireless-N, która wciąż jest bardzo dobra. (Zwróć uwagę, że rzeczywiste prędkości transmisji standardów bezprzewodowych są zawsze dużo niższe niż teoretyczne ograniczenie prędkości, częściowo dlatego, że prędkość ograniczenia jest określana w kontrolowanych, wolnych od zakłóceń środowiskach.) Najszybsza prędkość w czasie rzeczywistym w 802.11 Połączenie AC Dotychczas widziałem około 90 MB / s (lub 720 Mb / s), które jest zbliżone do połączenia przewodowego Gigabit Ethernet.

W tym samym paśmie 5 GHz urządzenia 802.11ac są wstecznie kompatybilne z urządzeniami Wireless-N i 802.11a. Chociaż 802.11ac nie jest dostępny w paśmie 2, 4 GHz, w celu zapewnienia zgodności, router 802.11ac może również służyć jako punkt dostępowy Wireless-N. Mimo to wszystkie chipy 802.11ac dostępne na rynku obsługują standardy 802.11ac i 802.11n Wi-Fi.

802.11ad lub WiGig : po raz pierwszy wprowadzony w 2009 roku standard sieci bezprzewodowej 802.11ad stał się częścią ekosystemu Wi-Fi na CES 2013. Wcześniej uznawano go za inny typ sieci bezprzewodowych. Rok 2016 upłynął pod znakiem udostępnienia pierwszego routera 802.11ad, TP-Link Talon AD7200.

Działający w paśmie częstotliwości 60 GHz, standard 802.11ad Wi-Fi ma bardzo wysoką prędkość - do 7 Gb / s - ale rozczarowująco krótki zasięg (około jednej dziesiątej 802.11ac.) Nie może przeniknąć ścian bardzo cóż, albo. Z tego powodu nowy standard stanowi uzupełnienie istniejącego standardu 802.11ac i jest przeznaczony dla urządzeń znajdujących się w pobliżu routera.

Jest to idealne rozwiązanie bezprzewodowe dla urządzeń znajdujących się w niewielkiej odległości, z wyraźną linią wzroku (bez przeszkód między nimi), na przykład między laptopem a stacją bazową lub dekoderem i telewizorem z dużym ekranem. Wszystkie routery 802.11ad będą działały również jako routery 802.11ac i obsługują wszystkich istniejących klientów Wi-Fi, ale tylko urządzenia 802.11ad mogą łączyć się z routerem z dużą prędkością w paśmie 60 GHz.

802.11ax: To jest następna generacja Wi-Fi, ustawiona na zastąpienie 802.11ac. Podobnie jak w przypadku 802.11ac, nowy system 802.11ax jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi generacjami Wi-Fi. Jest to jednak pierwszy standard, który skupia się nie tylko na większej prędkości, ale także na wydajności Wi-Fi, szczególnie w zatłoczonej przestrzeni powietrznej. Innymi słowy, 802.11ax ma na celu utrzymanie pojemności sieci nawet w mniej niż idealnych warunkach. Ostatecznie oznacza to, że pozwala on na wyższy stosunek prędkości rzeczywistej do teoretycznej prędkości sufitu. Mówi się również, że zmniejsza zużycie energii o dwie trzecie w porównaniu do 802.11ac, co jest dobrą wiadomością dla użytkowników mobilnych.

Na papierze 802.11ax może być cztery razy szybszy niż 802.11ac, do około 5 Gb / s. Ponadto router 802.11ax może podnieść rzeczywiste prędkości urządzeń pre-802.11ax w sieciach Wi-Fi dzięki możliwości zarządzania ruchem w gęstych, nakładających się sieciach. Rok 2017 jest rokiem, w którym twórcy układów scalonych, takich jak Qualcomm, wprowadzili swoje pierwsze chipy 802.11ax. W związku z tym przewiduje się, że urządzenia konsumenckie obsługujące standard 802.11ax będą dostępne do końca 2017 r. Lub na początku 2018 r.

Oznaczenia Wi-Fi

Oznaczenia Wi-Fi są sposobem, w jaki sprzedawcy sieci reklamują swoje routery Wi-Fi, starając się je rozróżnić. Ponieważ istnieje wiele standardów i poziomów Wi-Fi, oznaczenia mogą być mylące i nie zawsze dokładnie wskazują prędkości routerów.

600 Mbps 802.11n : jak wspomniano powyżej, najwyższa prędkość handlowa 802.11n wynosi 450 Mb / s. Jednak w czerwcu 2013 r. Firma Broadcom wprowadziła nowy chipset 802.11ac z technologią TurboQAM, która zwiększa szybkość 802.11n do 600 Mb / s. Z tego powodu routery 802.11ac są obecnie sprzedawane na rynku jako AC2500 (znane również jako AC2350 lub AC2400 , ) AC1900, AC1750 lub AC1200 i tak dalej. Oznaczenie to oznacza po prostu, że jest to router z obsługą AC, który oferuje łączną prędkość bezprzewodową na obu pasmach równą liczbie. Na przykład router AC1900 może zapewnić do 1300 Mb / s w paśmie 5 GHz i do 600 Mb / s w paśmie 24 GHz. Wraz z rozwojem coraz bardziej zaawansowanych chipów Wi-Fi, 802.11ac ma o wiele więcej oznaczeń poniżej.

To powiedziawszy, pozwolę sobie jeszcze raz podać regułę: Szybkość pojedynczego połączenia sieciowego (jedna para) jest określana przez najwolniejszą prędkość którejkolwiek z zaangażowanych stron. Oznacza to, że jeśli używasz routera 802.11ac z klientem 802.11a, połączenie zostanie ograniczone do 54 Mb / s. Aby uzyskać najwyższą szybkość 802.11ac, musisz użyć urządzenia, które obsługuje także standard 802.11ac. W tej chwili najszybsi klienci 802.11ac na rynku mają najwyższą prędkość na papierze wynoszącą 1300 Mb / s, co jest równoznaczne z szybkością oznaczenia AC1900. Oznacza to, że uzyskanie routerów o wyższych oznaczeniach prawdopodobnie nie przyniesie korzyści w zakresie prędkości Wi-Fi.

AC3200 : W kwietniu 2014 r. Firma Broadcom wprowadziła układ 5G XStream Wi-Fi, który pozwala na drugie wbudowane pasmo 5 GHz w standardzie trzech strumieni 802.11ac, wprowadzając nowy typ routera trójpasmowego. Oznacza to, że w przeciwieństwie do dwupasmowego routera AC1900, który ma jedno pasmo 2, 4 GHz i jedno pasmo 5 GHz, router trójpasmowy - taki jak Netgear R8000 lub Asus RT-AC3200 - router trójpasmowy będzie miał jeden pasmo 2, 4 GHz i dwa pasma 5 GHz, z których wszystkie działają w tym samym czasie. Innymi słowy, trójzakresowy router to w zasadzie router AC1900 z dodatkowym punktem dostępowym 803.11ac. Z dwoma oddzielnymi pasmami 5 GHz, zarówno klienci high-, jak i low-end mogą działać we własnym paśmie w ich prędkości maksymalne, nie wpływając na siebie nawzajem. Co więcej, dwa pasma 5 GHz pomagają zmniejszyć stres związany z każdym pasmem, gdy wielu klientów łączy się, by walczyć o przepustowość routera.

AC5300 : Znany również jako AC5400, oznaczenie to zostało wprowadzone w 2015 roku. Router AC5300 to router trójpasmowy (dwa pasma 5 GHz i jeden pas 2, 4 GHz). Każdy z pasm 5 GHz ma maksymalną prędkość Wi-Fi równą 2 166 Mb / s, a pasmo 2, 4 GHz ma maksymalną wartość 1000 Mb / s.

AC3100: Znany również jako AC3150, ta nowa nazwa ma ten sam układ Wi-Fi co AC5300 powyżej, ale w konfiguracji dwupasmowej, router ma jedno pasmo 5 GHz (maks. 2 166 Mbps) i jedno pasmo 2, 4 GHz (1000 Mb / s) ).

AD7200: Jest to najnowsza nazwa rozpoczynająca się od dostępności routerów 802.11ad. Oznacza to, że router ma najwyższą prędkość w paśmie 60 GHz (802.11ad) z szybkością 4.600 Mb / s, w paśmie 5 GHz wynoszącym 1733 Mb / s oraz w paśmie 2, 4 GHz 800 Mb / s.

Oznaczenia Wi-Fi 802.11ac

3. Więcej informacji na temat sieci bezprzewodowych

W sieciach przewodowych połączenie nawiązuje się w momencie podłączenia końcówek kabla sieciowego do dwóch odpowiednich urządzeń. W sieciach bezprzewodowych jest to bardziej skomplikowane.

Ponieważ sygnał Wi-Fi nadawany przez punkt dostępu dosłownie jest przesyłany drogą bezprzewodową, każdy, kto ma klienta Wi-Fi, może się z nim połączyć, co może stanowić poważne zagrożenie bezpieczeństwa. Tak więc tylko zatwierdzeni klienci mogą się łączyć, sieć Wi-Fi powinna być chroniona hasłem (lub w bardziej poważny sposób, szyfrowana ). Obecnie istnieje kilka metod ochrony sieci Wi-Fi, zwanych "metodami uwierzytelniania": WEP, WPA i WPA2, przy czym zabezpieczenia WPA2 są najbezpieczniejsze, a WEP staje się przestarzałe. WPA2 (jak również WPA) oferuje dwa sposoby szyfrowania sygnału, którym są protokół TKIP (Temporal Key Integrity Protocol) i Advanced Encryption Standard (AES). Pierwsza ma na celu kompatybilność, pozwalając starszym klientom na połączenie; ta ostatnia pozwala na szybsze połączenia i jest bezpieczniejsza, ale działa tylko z nowszymi klientami. Od strony punktu dostępowego lub routera właściciel może ustawić hasło (lub klucz szyfrowania), którego klienci mogą używać do łączenia się z siecią Wi-Fi.

Jeśli powyższy akapit wydaje się skomplikowany, dzieje się tak dlatego, że szyfrowanie Wi-Fi jest bardzo skomplikowane. Aby ułatwić sobie życie, Wi-Fi Alliance oferuje łatwiejszą metodę o nazwie Wi-Fi Protected Setup.

Wi-Fi Protected Setup (WPS): wprowadzona w 2007 roku, Wi-Fi Protected Setup to standard, który ułatwia ustanowienie bezpiecznej sieci Wi-Fi. Najpopularniejszą implementacją WPS jest przycisk. Oto jak to działa: Po stronie routera (punktu dostępowego) naciśnij przycisk WPS. Następnie, w ciągu dwóch minut, należy nacisnąć przycisk WPS na kliencie Wi-Fi i zostanie nawiązane połączenie. W ten sposób nie musisz pamiętać hasła (klucza szyfrowania) ani go wpisywać. Pamiętaj, że ta metoda działa tylko z urządzeniami obsługującymi WPS. Jednak większość urządzeń sieciowych wydanych w ciągu ostatnich kilku lat.

Wi-Fi Direct: jest to standard, który umożliwia klientom Wi-Fi łączenie się ze sobą bez fizycznego punktu dostępu. Zasadniczo pozwala to jednemu klientowi Wi-Fi, np. Telefonowi, przekształcić się w "miękki" punkt dostępowy i rozgłaszać sygnały Wi-Fi, z którymi mogą się połączyć inni klienci Wi-Fi. Ten standard jest bardzo przydatny, gdy chcesz udostępnić połączenie internetowe. Na przykład możesz podłączyć port LAN laptopa do źródła internetowego, na przykład do hotelu, i zamienić swojego klienta Wi-Fi w miękki punkt dostępu. Teraz inni klienci Wi-Fi mogą również uzyskać dostęp do tego połączenia internetowego. Wi-Fi Direct jest obecnie najczęściej wykorzystywany w telefonach i tabletach, gdzie urządzenie mobilne dzieli się z Internetem komórkowym za pomocą innych urządzeń Wi-Fi, w funkcji zwanej osobistym hotspotem.

Wielu użytkowników wielokrotnego wprowadzania danych

Wielokrotne wprowadzanie wielu użytkowników (MU-MIMO) to technologia wprowadzona po raz pierwszy z układem Wi-Fi Qualcomm MU / EFX 802.11AC. Został zaprojektowany do wydajnego zarządzania przepustowością Wi-Fi, dzięki czemu jest w stanie zapewnić jednocześnie lepsze stawki danych dla wielu połączonych klientów.

Konkretnie, istniejące routery 802.11AC (lub punkty dostępu Wi-Fi) wykorzystują oryginalną technologię MIMO (inaczej pojedynczy użytkownik MIMO), co oznacza, że ​​traktują wszystkich klientów Wi-Fi tak samo, niezależnie od ich mocy Wi-Fi. Ponieważ router ma zwykle większą moc Wi-Fi niż klient w określonym połączeniu bezprzewodowym, router nie jest używany z pełną wydajnością. Na przykład trójstrumieniowy router 802.11ac, taki jak Linksys WRT1900AC, ma maksymalną szybkość Wi-Fi wynoszącą 1300 Mb / s, ale iPhone 6s ma maksymalną szybkość Wi-Fi wynoszącą tylko 833 Mb / s (dual-stream). Kiedy oba urządzenia są podłączone, router nadal wykorzystuje całą transmisję z prędkością 1300 Mb / s do telefonu, marnując 433 Mb / s. Jest to podobne do pójścia do kawiarni na małą filiżankę kawy, a jedyną opcją jest bardzo duża.

Dzięki MU-MIMO, wiele równoczesnych transmisji różnych warstw Wi-Fi jest wysyłanych do wielu urządzeń w tym samym czasie, umożliwiając im łączenie się z prędkością, której potrzebuje każdy klient. Innymi słowy, posiadanie sieci Wi-Fi MU-MIMO jest jak posiadanie wielu routerów bezprzewodowych o różnych poziomach Wi-Fi. Każdy z tych "routerów" jest dedykowany dla każdego poziomu urządzeń w sieci, dzięki czemu wiele urządzeń może łączyć się w tym samym czasie, nie zwalniając się wzajemnie. Aby kontynuować wcześniejszą analogię, jest tak, jakby w sklepie było wielu sprzedawców kawy, z których każdy oferuje różne rozmiary filiżanek, dzięki czemu klienci mogą uzyskać dokładnie taki rozmiar, jakiego potrzebują i szybciej.

Aby MU-MIMO działało jak najlepiej, technologia musi być obsługiwana zarówno przez router, jak i podłączonych klientów. Na rynku jest obecnie wielu klientów obsługujących MU-MIMO. Przewiduje się, że do końca 2016 roku wszyscy nowi klienci będą wspierać tę technologię.

4. Praca w sieci energetycznej

Jeśli chodzi o sieci, prawdopodobnie nie chcesz uruchamiać kabli sieciowych w każdym miejscu, co czyni Wi-Fi doskonałą alternatywą. Niestety, jest kilka miejsc, takich jak ten róg piwnicy, że sygnał Wi-Fi nie dotrze, albo dlatego, że jest zbyt daleko, albo ponieważ między nimi są grube betonowe ściany. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem jest para adapterów linii energetycznych.

Adaptery linii zasilających zasadniczo zamieniają przewody elektryczne w domu w kable dla sieci komputerowej. Potrzebujesz co najmniej dwóch adapterów linii energetycznej, aby utworzyć pierwsze połączenie linii energetycznej. Pierwsza karta jest podłączona do routera, a druga do urządzenia obsługującego sieć Ethernet w innym miejscu budynku. Więcej na temat urządzeń linii elektroenergetycznych można znaleźć tutaj.

Obecnie połączenie linii energetycznej w najlepszym stanie może zapewnić prędkość w czasie rzeczywistym równą około połowie przepustowości połączenia Gigabit.

to jest to! Chcesz dowiedzieć się więcej o optymalizacji sieci Wi-Fi? Sprawdź część 2 tej serii.